ร้องไห้ทุกวัน 4 เดือนจนไม่มีน้ำตา
“ดีเจแมน” เผยชีวิตในคุก ล้างส้วมขายหมด พระ รถ ทองของลูก

ถือว่าเป็นรายการแรกทางช่องยูทิวบ์ที่ “ดีเจแมน พัฒนพล มินทะขิน” ออกมาเปิดใจแบบแทบหมดเปลือก กับการใช้ชิวิตออยู่อย่างไร้อิสรภาพในเรือนจำ
กับรายการของพี่ชายคนสนิทอย่าง “ตั๊ก บริบูรณ์ จันทร์เรือง” ในรายการ พูดไปเรื่อย ตอน อดทน ให้เวลาพิสูจน์ เข้มแข็ง เพื่อคนในครอบครัว ซึ่งแมนเผยว่าขอพูดเป็นภาพโดยรวมว่าตนต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างไรในเรือนจำ เพราะคงเอามาพูดหมดไม่ได้

– จำได้ไม่เคยลืม วันที่ 9 พ.ค. 2566 นอนไม่หลับ และก่อนหน้านั้นก็นอนไม่หลับมาหลายปีมาก เพราะเจอข่าวนี้มาตลอด เหมือนตกนรกทั้งเป็น งานหาย รายได้หาย ครอบครัวเศร้า
ลูกกำลังจะเติบโต ลูกสัมผัสได้ว่าทำไมพ่อแม่ทะเลาะกัน คุยแต่เรื่องเครียด และวันนั้นนอนแยกห้องกับใบเตย พอเช้าก็ไปศาล วันนั้นคิดว่าจะไม่ไปลาลูกเพราะถือเคล็ด
แต่ใบเตยไปจูบเท้าลูกไว้ พอไปศาลก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ได้แค่จับมือกับใบเตยแป๊บเดียว พอไม่ได้ประกันตัว อัยการก็พากันแยกไป ตอนนั้นกระชากหัวใจมาก แต่ก็ยังไม่ได้อ่อนแอมาก เพราะคิดว่าเดี๋ยวก็คงได้ออกมา เพราะเราสู้มาตลอดว่าเราถูกต้อง

– พอไปถึงเรือนจำก็เริ่มร้องไห้ คิดอะไรเกิดขึ้นกับชีวิต จะไม่ได้เจอลูกอีกนานเท่าไหร่ จนเข้าไปที่ห้องกักโรคยิ่งเศร้า ก็มีพี่ๆ ที่อยู่ในนั้นที่เราคุ้นๆ หน้ากันเอาน้ำ เอาขนมมาให้ ก็ร้องไห้ใส่เขา
แต่วันนั้นไม่ทันได้ลาคนที่บ้านเลย เพราะคิดว่าน่าจะประกันตัวได้ เราต่อสู้ด้วยความจริงมาโดยตลอดว่าเราไม่ได้เกี่ยวข้อง เราให้ตรวจสอบมาตลอดตั้งแต่ 3-4 ปีที่แล้ว
แต่ก็ถือเป็นการประมาทในชีวิตเหมือนกัน เพราะไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย รหัสเอทีเอ็ม ของขายอะไรได้บ้างที่จะมาพยุงชีวิตครอบครัวเรา แล้วหัวหน้าครอบครัวเข้าไปพร้อมกันสองคนเลย

– พอต้องเข้าไปอยู่ในนั้น นอนกับคนที่ไม่รู้จัก ห้องเหม็นๆ มีขวดน้ำที่ใส่น้ำก๊อกให้กินรวมกัน ใครจะไปกินลง เราไม่เคยตกอยู่ในสภาพแบบนั้น ตอนนั้นร้องไห้
คิดว่าใบเตยจะเป็นยังไง เวทมนต์จะอยู่ยังไง พ่อแม่จะยังไง ใครจะผ่อนบ้าน ร้องไห้ทุกคืนอยู่ 3-4 เดือนจนไม่มีน้ำตา ร้องไห้ทุกคืนเพราะคิดถึงลูก

– พอกักโรคครบ 1 เดือนถึงได้คุยกับทนาย ก็ถามว่าใบเตยเป็นยังไง พ่อแม่เป็นยังไง พอได้ย้ายแดนจากแดนกักโรคเข้ามาที่แดน 3 ถึงได้มีให้ญาติเข้าเยี่ยม จะมีสิ่งที่เรียกว่าจดหมายข้ามกำแพง
ระยะเวลา 1 ปี 7 เดือน พ่อส่งมาให้ทุกวัน จะได้รู้ข่าวคราวข้างนอกแค่ที่ส่งมาให้ นี่คือกำลังใจที่ดีของคนข้างใน ให้ญาติเยี่ยมวันละ 20 นาที บางทีพ่อกับแม่ก็ต้องโกหกเพื่อให้ตนสบายใจ
ก็จะได้กระดาษพวกนี้เฉพาะจันทร์-ศุกร์ ทุกบ่าย 3 เราจะได้แผ่นนี้ และจะมีกระดาษให้เราเขียนไปให้ครอบครัว แม่จะมาเยี่ยมเวลา 09.30 น. เป๊ะทุกวัน ช่วงแรกๆ ตอนแม่มาเยี่ยม บางครั้งพอเดินหันหลังเข้าตนถึงขั้นเป็นลมเลย

– แดน 3 เป็นแดนที่เตรียมความพร้อมก่อนปล่อย เรียกว่าโทษระหว่าง คือเป็นช่วงระหว่างพิจารณาคดี ฝากขัง ก็อยากจะฝากไปถึงรัฐบาลว่าควรจะมีที่สำหรับคนที่ถูกกล่าวหาในระหว่างนี้
ตอนนี้ก็มีพูดกันว่าทำไมไม่มีติดกำไล EM อยู่บ้าน เพราะในนั้นมีทั้งนักโทษที่ปล้น จี้ ข่มขืน ลักทรัพย์อยู่รวมกันหมด ทุกคนต้องไปรวมอยู่ในนั้น ตนได้เห็นคนที่ดีๆ
เป็นบ้าก็เยอะเพราะโดนแกล้ง เครียด บางคนซ้ำเติมกัน การดูแลก็ลำบาก เรือนจำพิเศษกรุงเทพฯ มีนักโทษรวมประมาณ 6 พันคน แต่มีนักจิตวิทยาคนเดียวต่อทั้งเรือนจำ การจองคิวยากมาก อยากจะให้ช่วยเพิ่มตรงนี้ด้วย

– ตอนที่เข้าไปแดน 3 วันแรกคนเข้ามารุมดูตนในห้องนั้นมอนิเตอร์เยอะมาก เหมือนอยู่ในซาฟารีเวิลด์ ตอนนั้นก็นั่งร้องไห้นิดๆ พวกที่มาเกาะดูก็ตัวลายไปหมด
ตะโกนถามว่าดีเจแมนคนไหนวะ เขาอยากเห็นคนดัง แต่ผู้คุมน่ารักมาก เป็นห่วงเรา เขาก็ฝากกันไว้ พอเข้าห้อง ในห้องที่นอนมีอยู่ 4 คน ไม่รู้จักใครเลย
พอผ่านไปสักพักก็เริ่มคิดว่าถ้าเป็นผู้ช่วย ใช้ความรู้ให้มีประโยชน์ก็จะได้รับสิทธิพิเศษหน่อย เช่นได้ดูแลคน ได้ช่วยคน ก็พยายามจนได้เป็นผู้ช่วย ถึงได้ลงมานอนห้องผู้ช่วย
ก็สบายขึ้น แต่ถ้าอยู่ในห้องจำแนกคนก็จะมากันเรื่อยๆ ห้องนึงจุดได้ประมาณ 60 คน แต่มีห้องน้ำห้องเดียว เป็นบล็อกเดียว มีผ้า 3 ผืนให้ เป็นผ้าเทาๆ
ที่เหมือนไว้ใช้เช็ดเท้า ไม่ได้ซักให้ด้วย ตอนแรกก็ใช้รองหัวนอน ไม่ใช้ปูนอน แต่ก็นอนไม่ได้ ร้อน เพราะเป็นพื้นปูน แต่คนในนั้นก็สอนว่าต้องใช้ปูพื้นหนึ่งผืน ทุกคนจะหวง 3 ผืนนี้มาก เพราะมีขโมยกันตลอด